MEDEMBLIK - Vroeger zat ik daar dan, lekker bang te zijn in mijn eigen kleine autistische wereldje. Met fobieën enz. Fijn was dat wel, dat eigen kleine wereldje; ik kende iedereen en ik was het vooral vaak met mezelf eens. Dat zei ik dan ook hardop tegen mezelf. Vaak ook op straat of bij een druk stoplicht. Maar ook best wel benauwd, angstig en restrictief, zo’n kleine wereld. Daarom ging ik toch maar eens op zoek naar een lekker nuchtere vorm van no-nonsense zelfacceptatie. Zo een waarbij je ook gewoon lekker hard (om jezelf) kan lachen. Om zo, na veel ‘coaching’ en therapieën steeds meer mijn eigen krachten in plaats van belemmeringen te zien.

In dat licht is mijn nieuwe programma steeds meer een pleidooi aan het worden voor openheid en no-nonsense zelfacceptatie. Mijn zelfbeeld kwam in ieder geval in een ander daglicht te staan. Uiteraard wordt er weer heel veel gelachen in mijn nieuwe show. Maar zou het óók niet mooi zijn als de bezoekers, of ze nu zelf wel of totaal geen ‘aandoening’ hebben, na de show zichzelf ook een beetje van een andere kant kunnen belichten?